Aanpassing. Verandering. Twee substantieven waar ik ondertussen een psychologische roman over kan schrijven. Na een lange reis die vertraagd was door de sneeuwstormen in Amerika kwam ik 4 uur te laat aan in San José, zoals altijd heb ik interessante mensen ontmoet die mijn reis leuker maakten. (Een ouder Canadees koppel, een Nederlands-Zwitserse jongen en een gezinnetje van Brisbane) Ik ben van Sydney Kingsford Smith naar Los Angeles gevlogen met United en dat was het langste stuk. (13 uur en 35 minuten) Het hangt natuurlijk af van vlucht tot vlucht maar de service is me echt tegengevallen. Oude stewardessen die volgepompt zaten met Botox en je alleen maar boos aankeken als je wat water vroeg. De vlucht was ook vertraagd en sinds in mijn bagage moest rechecken in L.A. en daarvoor door Customs moest (Nieuwe stempel op mijn paspoort!) om nog maar te zwijgen van douane controle, was ik toch wel heel erg aan het stressen. (de meeste onder jullie weten dat ik een enorm stresskonijn kan zijn, geen idee of ik dat nu van mama of papa heb..) Maar goed! Dit alles en een uurtje om tot aan mijn gate te geraken. Ik haalde het doordat mijn volgende vlucht met 45 minuten vertraagd werd. Echter 45 minuten later werd het een uur en een half.
Op het vliegtuig naar Houston bekeek in mijn tickets en bleek dat ik welgeteld 25 had om van terminal B naar terminal E te geraken. Gelukkig hoefde ik dit keer geen douane door te gaan, want ik was behoorlijk moe, had niets geslapen op mijn vorige vluchten en mijn Australisch SIM kaartje werkte niet meer (groot drama, mijn gsm die niet functioneerde zoals hij moest functioneren). Ik sprak een stewardess aan of we (rond mij zaten allemaal mensen met aansluitende vluchten) assistentie kregen om er op tijd te geraken. Ze zei dat ze niet wist of daar voor gezorgd was maar ze keer me indringend aan toen ik meedeelde dat ik 25 minuten had en ze zei: 'Girl, once you get off this plane, run like hell'.
Ik moet toegeven, het deed iets met me, ik had bijna het gevoel dat ik in een mission impossible film zat. Toen ik na veel nagelbijten van het vliegtuig was in de luchtbrug begon ik met alles wat ik meehad (een klein valiesje en mijn laptoptas) te rennen naar het eerstvolgende scherm om te weten welke gate ik had (want dit stond uiteraard niet vermeld op mijn reeds afgeprinte tickets. Toen ik bij het scherm kwam heb ik toch even serieus gevloekt, in Amerika staan alle vluchten namelijk op alfabetische volgorde i.p.v. op tijdsvolgorde. Maar toen ik mijn vlucht dan helemaal onderaan eindelijk vond stond ik bijna aan de grond vastgenageld van ongeloof. 2 uur vertraging. Aan de ene kant was ik euforisch (maar dat lag misschien aan de adrenaline) en aan de andere kant wou ik de dame achter de balie van United door elkaar gaan schudden omdat ik met zoveel vertraging in San José zou aankomen. Ik had namelijk een transfer van San José naar Playa Tamarindo en dat was nog een reis op zich die 5 uur bedroeg met de auto. Toch verliep het moeiteloos dankzij Onerepublic, Coldplay en Snow Patrol.
Toen ik eindelijk aankwam in San José, wachtte Juan Karlos mij op. Dat is zowat de vriendelijkste persoon van de hele EF school! Nu ja ze zijn hier allemaal heel vriendelijk, maar hij zorgde ervoor dat ik een goede welkomst had in Costa Rica. Mijn eerste gedachten waren, wow ik kan het niet geloven. Ik ben net geland in San José, Midden-Amerika.
We zijn naar Tamarindo gereden en hebben er 5 uur en een half over gedaan omdat we onderweg gestopt zijn om iets te eten. Een restaurant met een terras overdekt met lichtjes dat open was om 3 uur 's nachts, werkelijk merkwaardig. Ik kon niet slapen in het busje, gewoonweg omdat ik zo opgewonden en enthousiast was. Daarom koos ik voor een goede stevige maaltijd, dan had ik tenminste dat toch gehad. Ik had een spaghetti met look en boter en hij had Gallopinto, het traditionele gerecht van Costa Rica, rijst met bonen en kip. Terwijl J.K. mij de gebruikelijke vragen stelde van waar ik kwam, hoe mijn reis verlopen was etc. merkte ik dat ik 90% goed verstond, het lijkt enorm op Frans en ze spreken veel trager (lees: verstaanbaarder) dan in Spanje.
Om half zes 's ochtends kwam ik eindelijk toe in mijn gastgezin. Het eerste weekend was al meteen een uitdaging op gebied van aanpassing en verandering. Maar hierover meer na het weekend. Ook ga ik na het weekend praten over de geldeenheid die hier gebruikt worden, de geplande trips, de school, de mensen, mijn fantastisch gastgezin, het weer, en andere Costa-Ricaanse koetjes en kalfjes!
Dit weekend doen Justine en ik een tweedaagse trip naar Guacipiline, één van de vele nationale parken rond een vulkaan. We gaan er paardrijden, ziplinen (death rides door de jungle van enorme hoogtes zodat het lijkt alsof we boven de bomen zweven), bergbeklimmen, wandelen, tubing (een 4 km lange glijbaan doorheen de jungle in een band) en genieten van de hot springs (warmwaterbronnen die van de vulkaan komen met bijbehorend gebruik van vulkanische modder als huidbehandeling). Morgenvroeg pikt het busje mij en Justine op om 6u30, dus we gaan er vroeg in vanavond.
veel liefs!
Maryline
Op het vliegtuig naar Houston bekeek in mijn tickets en bleek dat ik welgeteld 25 had om van terminal B naar terminal E te geraken. Gelukkig hoefde ik dit keer geen douane door te gaan, want ik was behoorlijk moe, had niets geslapen op mijn vorige vluchten en mijn Australisch SIM kaartje werkte niet meer (groot drama, mijn gsm die niet functioneerde zoals hij moest functioneren). Ik sprak een stewardess aan of we (rond mij zaten allemaal mensen met aansluitende vluchten) assistentie kregen om er op tijd te geraken. Ze zei dat ze niet wist of daar voor gezorgd was maar ze keer me indringend aan toen ik meedeelde dat ik 25 minuten had en ze zei: 'Girl, once you get off this plane, run like hell'.
Ik moet toegeven, het deed iets met me, ik had bijna het gevoel dat ik in een mission impossible film zat. Toen ik na veel nagelbijten van het vliegtuig was in de luchtbrug begon ik met alles wat ik meehad (een klein valiesje en mijn laptoptas) te rennen naar het eerstvolgende scherm om te weten welke gate ik had (want dit stond uiteraard niet vermeld op mijn reeds afgeprinte tickets. Toen ik bij het scherm kwam heb ik toch even serieus gevloekt, in Amerika staan alle vluchten namelijk op alfabetische volgorde i.p.v. op tijdsvolgorde. Maar toen ik mijn vlucht dan helemaal onderaan eindelijk vond stond ik bijna aan de grond vastgenageld van ongeloof. 2 uur vertraging. Aan de ene kant was ik euforisch (maar dat lag misschien aan de adrenaline) en aan de andere kant wou ik de dame achter de balie van United door elkaar gaan schudden omdat ik met zoveel vertraging in San José zou aankomen. Ik had namelijk een transfer van San José naar Playa Tamarindo en dat was nog een reis op zich die 5 uur bedroeg met de auto. Toch verliep het moeiteloos dankzij Onerepublic, Coldplay en Snow Patrol.
Toen ik eindelijk aankwam in San José, wachtte Juan Karlos mij op. Dat is zowat de vriendelijkste persoon van de hele EF school! Nu ja ze zijn hier allemaal heel vriendelijk, maar hij zorgde ervoor dat ik een goede welkomst had in Costa Rica. Mijn eerste gedachten waren, wow ik kan het niet geloven. Ik ben net geland in San José, Midden-Amerika.
We zijn naar Tamarindo gereden en hebben er 5 uur en een half over gedaan omdat we onderweg gestopt zijn om iets te eten. Een restaurant met een terras overdekt met lichtjes dat open was om 3 uur 's nachts, werkelijk merkwaardig. Ik kon niet slapen in het busje, gewoonweg omdat ik zo opgewonden en enthousiast was. Daarom koos ik voor een goede stevige maaltijd, dan had ik tenminste dat toch gehad. Ik had een spaghetti met look en boter en hij had Gallopinto, het traditionele gerecht van Costa Rica, rijst met bonen en kip. Terwijl J.K. mij de gebruikelijke vragen stelde van waar ik kwam, hoe mijn reis verlopen was etc. merkte ik dat ik 90% goed verstond, het lijkt enorm op Frans en ze spreken veel trager (lees: verstaanbaarder) dan in Spanje.
Om half zes 's ochtends kwam ik eindelijk toe in mijn gastgezin. Het eerste weekend was al meteen een uitdaging op gebied van aanpassing en verandering. Maar hierover meer na het weekend. Ook ga ik na het weekend praten over de geldeenheid die hier gebruikt worden, de geplande trips, de school, de mensen, mijn fantastisch gastgezin, het weer, en andere Costa-Ricaanse koetjes en kalfjes!
Dit weekend doen Justine en ik een tweedaagse trip naar Guacipiline, één van de vele nationale parken rond een vulkaan. We gaan er paardrijden, ziplinen (death rides door de jungle van enorme hoogtes zodat het lijkt alsof we boven de bomen zweven), bergbeklimmen, wandelen, tubing (een 4 km lange glijbaan doorheen de jungle in een band) en genieten van de hot springs (warmwaterbronnen die van de vulkaan komen met bijbehorend gebruik van vulkanische modder als huidbehandeling). Morgenvroeg pikt het busje mij en Justine op om 6u30, dus we gaan er vroeg in vanavond.
veel liefs!
Maryline
 |
| Mijn eerste avond, mijn eerste zonsondergang in Costa Rica ! |
Het klinkt allemaal fantastisch. Geniet van elk moment. Je verhaal volgen is super leuk.Thanks for sharing. Xxx
BeantwoordenVerwijderen