Reis rond de wereld in 270 dagen: WHITSUNDAYS ISLANDS !

To be free is the most precious thing in the world

Hallo allemaal !

ik mij aan het haasten en Céline trekt
natuurlijk een foto.

Happy holidays to everyone ! Een laattijdige blog zoals jullie van mij gewoon zijn, ik heb het allemaal in mijn hoofd maar soms heeft het een tijdje nodig tot dat mijn vingers het verwoorden en uittypen. Maar het heeft ook veel te maken met de laatste paar weken die ongelofelijk geweest zijn!

Ik heb een boottrip gemaakt met Céline naar de Whitsundays Islands, en ik kan jullie allemaal verzekeren (ik praat er nog elke dag over) dat het de allermooiste ervaring is die ik tot nu toe in mijn korte leven heb meegemaakt. Ik heb er letterlijk geen woorden voor om het te beschrijven. Elke dag dat mijn ouders en mijn zus hier zijn, zeggen ze vrijwel tien keer per dag; ‘Zus, we snappen het echt helemaal waarom dit zo een fantastisch land is’ maar over hen indrukken heb ik het later nog.

Mijn laatste weken in Brisbane waren een emotionele rollercoaster, veel van mijn vrienden gingen voor Kerst en Nieuw naar huis, sommige reisden verder, van andere kwamen hun familie naar hier als afsluiter van hun prachtige reis. Het weegt soms zwaar door als je van mensen afscheid moet nemen waar je enorm goed bevriend mee bent geraakt. Hoewel ze allemaal van Europa zijn weet ik ergens dat de kans dat ik hen ooit terug zie klein is. En als ik hen dan al terugzie, zal het in compleet verschillende omstandigheden zijn. Het stemt me droef want mensen die ik hier heb leren kennen zijn echt mensen waar ik de tijd van mijn leven heb meegemaakt. Stuk voor stuk zo anders wel. Maar er is één iemand die gelukkig niet ver van mij woont (sterker nog, dezelfde stad) en waar ik toch ook veel mee heb meegemaakt. Céline! Ze is echt zo spontaan en gewoon heel erg leuk om mee op te trekken. Met haar heb ik dus een toch wel groot avontuur beleeft. We zijn op vrijdag ochtend 13 december (tijdje geleden maar het lijkt alsof het gisteren was) om 4 uur opgestaan om op 5 uur de trein te nemen naar de Domestic Airport van Brisbane. Eveline vergezelde ons aangezien zij een vliegtuigje naar Nieuw Zeeland nam. (3 uurtjes vliegen naar Auckland – Ik klaag echt nooit meer over Europese binnenlandse vluchtjes na 24 onderweg te zijn geweest met British Airways) maar respect voor haar, Eveline is een meisje van Zele die helemaal in haar eentje met een grote backpack (rugzak) met een organisatie Nieuw Zeeland ging ontdekken. Ze was het ook niet echt gewoon maar ze had er goede moed in. Ik heb ondertussen al foto’s gezien van haar reis o.a. het bezoeken van de film set The Hobbit. Ik moet zeggen, het begint bij mij ook zo een beetje te jeuken om mij een Backpack aan te schaffen.

Maar goed, terug naar mijn weekendje. De vlucht met Céline is goed verlopen. Alhoewel ik er niet veel van gemerkt heb. Van zodra de motoren zich in gang zetten, en de piloot met de neus net boven de horizon ons letterlijk naar hogere sferen begaf, was ik op weg naar dromenland.

zot zijn doet geen zeer!

Met als bestemming Whitsundays Coast Airport ( at Prospérine) landden we een uurtje en 25 minuten later. Wat ik zag was wel het laatste wat ik verwacht had. Zo een populaire bestemming en dan was het, trapjes af uit het vliegtuig. Alsof we allemaal als Marilyn Monroe onze entrée maakten, stonden we rechtstreeks op de Tarmak, en was het 20 meter lopen naar een luchthaventje (denk aan Charleroi avant la lettre maar dan nog kleiner) van 12 meter op 15. Daarrond jungle en bergen. Ik keek al even veelbetekenend naar Céline van ja, wij hebben het verkeerde vliegtuig genomen. Dat zou zo nog echt iets voor ons zijn. Maar het bleek toch de juiste bestemming te zijn. Airlie Beach, waar de boot lag was een halfuurtje rijden met een shared cab. Met een hongaar die zijn watervliegtuigje moest halen, een surfdude en een koppel franse partygirls in de taxi gaf de chauffeur plankgas. Na ingecheckt te hebben in onze Backpackers hostel gingen we op zoek naar ontbijt. Ik herinner me dat het weer zodanig warm (38 graden) en daar bovenop nog eens vochtig was dat we de airco en hotcakes (pannekoeken) van Mcdonalds wel konden appreciëren.

italiaans restaurantje

Hierna hebben we rondgewandeld in Airlie Beach en ons goed geamuseerd met de plaatselijke schommel. Rond de middag hadden de wolken zich dik samengepakt en begon de regen met bakken uit de hemel te vallen. En dan bedoel ik ook écht met bakken uit de hemel. Het was goed dat we een afdakje hadden gevonden om onze lunch op te eten. In de namiddag waren Céline en ik zodanig uitgeput dat we in onze hostel in ons stapelbed (ik van boven, Céline beneden) in slaap vielen voor een tijdje. Het vroege uur die ochtend speelde ons een beetje parten denk ik en de drukkende hitte helpt ook niet echt. Die namiddag maakten we ook kennis met onze roommate. Ik moet jullie vertellen dat het principe van een backpackers hostel een beetje anders is dan wij gewoon zijn in Europa. Dit zijn dus ‘hostels’ met kamers die gaan van vier tot zelfs twaalf bedden in 1 kamer. Ik en Céline dachten dus dat we geluk hadden en met twee op een kamer van vier sliepen maar nee hoor. Rond vier uur hoorde Céline de deur opengaan (ik sliep natuurlijk nog, en werden we verrast door een Italiaan en een Taiwanees. Ze waren heel vriendelijk, de Taiwanees lag direct te ronken maar Céline en ik zijn nog iets gaan drinken met de Italiaan. Naar hun cultuur weigerde hij ons te laten betalen maar dat vonden we helemaal niet erg. Daarvoor waren ik en Céline naar een italiaans restaurantje een pasta en pizza gaan eten. Grappig genoeg had de ober de kerstplant in Céline haar bord laten vallen toen ze bijna gedaan had en dat leverde ons mooi een complementair tiramisu’tje op!

tjah, poseren is nooit mijn sterkste
geweest

De volgende dag zijn we dan eindelijk naar de haven van airlie beach gegaan waar onze zeilboot op ons lag te wachten! Na een luchtig slaatje om iets in onze maag te hebben voor we de boot op gingen kwamen we zelfs bijna te laat. Nu ja, toen we de haven al een stukje uit waren kwam er een klein zodiac motorbootje aan met de mensen die echt te laat waren, dus zo slecht waren we nog niet. De eerste dag op de boot was echt geweldig, de wind in de haren en de machtige zeilboot van 72 ft 40 graden schuin. Ik had het echt gemist. Een zomer daarvoor hadden mijn ouders en mijn zus en ik een zeilvakantie gehad. Dat was buiten de zeeziekte echt geweldig. Maar ik had mij nu dus goed voorbereid met de Australische versie van Touristil aangezien het nu maar 2 dagen waren en ik geen dag de tijd had om over mijn zeeziekte te geraken.

lekker toeristisch doen

Die dag hebben we veel gezeild en af en toe het anker voor de boeg gegooid om te snorkelen. Die dag heb ik ook voor het eerst het machtige Great Barrier Reef gezien. Het is onbeschrijfelijk mooi! Hoewel we enkel maar snorkelden kregen we allemaal een wetsuit die verplicht aan moest, en uiteraard een snorkelbril. Ik had het idee daarvoor dat het mààr snorkelen was en dat we niet zoveel zouden zien als wanneer je ging duiken. Maar mijn god, zat ik even verkeerd! Ik had zelfs ook niet het gevoel dat ik dieper in het water wou gaan want op sommige plekken komt het rif heel hoog en dan wou ik niet gespiest worden. Ook durfde ik het rif niet aanraken met mijn voeten. Andere mensen hadden hun al lelijk bezeerd. Maar het was ongelofelijk prachtig. (En dan heb ik het over de diverse kleurenpracht) We zijn tot 5 keer toe gaan snorkelen. De ene keer was al beter dan de andere, het hangt af van hoe de zon staat, hoeveel licht er binnenkomt en uiteraard hoeveel vissen publiek willen. Maar het leven aan de Great Barrier reef heeft geen schrik voor nieuwsgierig duikers, integendeel de vissen zijn nieuwsgieriger dan de snorkelaars. Ze komen heel erg dicht, vooral de kwallen zijn nieuwsgierige zeediertjes, daarom waren we allemaal blij met onze wetsuits. De mensen met ons op de boot waren bijna allemaal studenten die op vakantie waren. Van de meest uiteenlopende landen hoewel overwegend Europees.

random foto

De eerste avond was heel gezellig, ik kies meestal mensen uit waar ik random tegen begin te praten en vanaf het tweede gesprek weet ik of het mensen zijn waar ik mij mee kan amuseren of niet. Ik begon een gesprek met een Duitse jongen (aangezien de Nederlandse meisjes op de boot ons duidelijk hadden gemaakt wat ze van ons ‘EF-gedoe’ dachten.) Jan was heel sympathiek en crazy Céline en ik hebben de hele avond gepraat met hem terwijl we de prachtige zonsondergang en sterren aanschouwt hadden.

poging tot artistieke foto

De volgende ochtend was er jammer genoeg niet veel wind maar met de motor hebben we aangezet richting WHITE HAVEN BEACH. Dat moment was het allermooiste van mijn tot nu toe korte leven. Geloof mij vrij als ik zeg dat ik zoiets nog nooit gezien had en waarschijnlijk ook nooit meer zal zijn. Die plaats, dat moment is waardoor ik zo een grote fan ben van die hele zeil trip.

White haven beach

White haven beach is een stukje strand met water errond dat eigenlijk gewoon oceaanwater is, maar het panorama, de kleuren. Ik kan jullie deze foto tonen en het is nog niet een vijfde van hoe geweldig is om het te zien.

Verder die dag hebben we nog gesnorkeld en ’s avonds hebben we een klein feestje gebouwd en Goon gedronken. Dat is Australische wijn die ze verkopen in kartondozen. Nu ja, een beetje heel onfortuinlijk was ik bij mijn eten mijn pilletje Touristil vergeten nemen, en toen ik het vroeg aan Céline herinnerde zij mij er aan dat in combinatie met dat pilletje je geen alcohol mocht. Dus ik, van oh het zal wel geen probleem zijn. Maar goed, de volgende ochtend werd ik dus wakker met bevende handen, een verschrikkelijk misselijk gevoel van de golven en binnen het kwartier hing ik over de achterkant van de boot. Daarna ben ik echt nog heel lang misselijk geweest en ging het maar niet over door naar het vasteland of de horizon te kijken. Het duurde nog twee uurtjes voordat we weer in Airlie Beach waren en doordat ik zo zeeziek was had ik er ook niet aan gedacht om mij in te smeren, met als gevolg dat ik ’s avonds eruit zag als een gekookte kreeft.

ik aan het genieten van het
lauwwarme heldere
water

Gek genoeg was de misselijkheid weg met de minuut dat ik op het vasteland stond. Zeeziekte. Nagel aan mijn doodskist.

Maar al bij al een fantastische trip! Céline en ik zijn dat van Whitsundays airport terug gevlogen naar Brisbane. Aangezien we niet konden douchen op de boot hebben we ergens snel een douche genomen en hebben we ons op de luchthaven verkleed.

Toen we terug in Urbanest waren, kan je geloven hoe blij we weer waren met onze kamers met airco en douches met alle verschillende temperaturen water. Je kon het amper geloven dat ik die ochtend zo ziek was want we hebben ons weekend afgesloten in de Max Brenner Chocoladebar! Ik een goeie Belgische Luikse wafel met melkchocolade erover en een kommetje met fruit. Céline een valsgespeelde Moelleux au chocolat (ze maakten een brownie en spoten de chocolade er vanboven in, ja, zo kan ik het ook. (De allerbeste blijven die van Sonia Wulteput!)

Maar goed, dat was dus echt het meest fantastische weekend van mijn hele verblijf in Australië! Ik was enorm onder indruk van de meest prachtige landschappen gedurende zonsop- en ondergang en het gezelschap was ook fantastisch. Céline is zo een vriendin die ik voor de rest van mijn leven zal hebben, iemand waar ik altijd op ga kunnen rekenen. Bij deze, Céline als je dit leest, Dankjewel voor alle prachtige tijden!

Zo, hopelijk hebben jullie genoten van dit eerste deeltje ! Ik heb nog zoveel te zeggen dus ga ik maar snel verder werken aan de volgende blog!