La vida en Costa Rica

Pura vida

Hallo daar ! 

Er is alweer een maandje voorbij, de tijd gaat hier zo snel ! Goed, waar was ik gebleven de laatste keer? Ohja, mijn gastgezin! Ik heb ongelofelijk veel geluk met mijn gastgezin. Ik woon bij een oma, een beetje de Madre de Familia van de familie die er rond woont. Ze heet Carmen en ze zorgt heel goed voor ons. Ze kan koken als de beste, en als er iets is dan zorgt ze meteen dat het opgelost geraakt. Om een voorbeeldje te geven, Justine was een keer hard gevallen op het strand, ik weet het, het klinkt raar maar hier zijn stukken strand waar geharde lava bij semi hoogtij wel eens glad kan zijn. Carmen heeft haar meteen verzorgd door zo een zalf aan te doen die elke oma wel liggen heeft. Zoals ik al zei kan ze fantastisch koken, ik heb hier echt al alles van haar volledig opgegeten, de raarste dingen waar ik nog nooit van gehoord had zoals bijvoorbeeld chayote. Ik proef alles en er is niets wat ze maakt dat ik niet lust. Haar Pasta al Carmen is mijn favoriete gerecht hier ! Daarvoor skip ik echt 's middags de lunch, want die is echt de moeite. Verse Pasta met juist gesneden tomaatjes, knoflook en basilicum, heerlijk ! Ook krijgen we elke ochtend een kommetje met vers gesneden fruit, meestal watermeloen, ananas en banaan. Ik kan jullie verzekeren, eens je hier van het Costa Ricaans fruit hebt geproefd wil je gewoon nooit meer anders ! Daarom eten Justine en ik hier heel vaak als lunch gewoon een smoothie en wat vers fruit. 

Nu ja, het eerste weekend was Justine er nog niet en heb ik kennisgemaakt met mijn Duitse huisgenoot Ferdinand. Een intelligente leergierige jongen, een goeie vriend die er altijd was voor mij. Vorig weekend is hij helaas vertrokken. Ik vond het wel spijtig want we hebben grappige dingen meegemaakt. Maar terug naar mijn eerste weekend, ik heb toen voor de eerste keer kennisgemaakt met Tamarindo, een toeristisch dorpje dat groot is in vergelijking met alle andere plaatsjes hier maar voor ons eigenlijk echt heel klein. Mijn eerste zonsondergang op het strand was wel echt de moeite. Een vakantiegevoel overspoelde me echt, maar natuurlijk ben ik hier ook voor het  Spaans. Ik ben daarom echt blij dat ik in Santa Rosa (10 km van Tamarindo) woon. Al van de eerste dag werd het duidelijk hoe ongelofelijk veel Belgen en Nederlanders hier zijn, en uiteraard in Spaans spreken een beetje lastiger dan het goeie oude Nederlands waar ik eigenlijk al een mini beetje van vervreemd was. Dan maak je kennis met Franse mensen en komt er nog een taal bij. 

Maandag toen ik thuis kwam van mijn eerste dag zag ik Justine terug. Ik weet nog hoe blij ik was! 

mijn huisje

Vanaf dan werd het pas echt leuk. Hoewel het niet altijd even gemakkelijk is, de aanpassing en de nieuwe omgeving is het wel leuk als je het kan ervaren met iemand van thuis. We hebben ook samen en in groep veel uitstappen gedaan. Justine en ik zijn samen naar Liberia geweest, de Feesten in Sta. Cruz, we hebben onze avontuurlijke dag in Guachepilin gehad, de bootsafari in het nationaal park van Tamarindo, vorig weekend ons fantastisch weekend in Playa Samara (waar ik allemaal trouwens nog op terugkom) en vanavond vertrekken we met een grote groep van EF naar Panama! 

Dan de geldeenheid, dat was echt wennen in het begin. De officiële geldeenheid van Costa Rica heet Colones. Maar je kan hier ook overal in Amerikaans Dollar betalen, dit probeer ik zoveel mogelijk te vermijden want de Dollar is hier gewild, het is sterker en veel meer waard. 1 Amerikaanse Dollar is ongeveer hetzelfde als 500 colones. 20 USD is dus 10 000 Colones. 

V.l.n.r.
100 dollar - 10 dollar
40 dollar - 4 dollar
20 dollar - 2 dollar 

Misschien moet ik ook een beetje over het weer praten, hoewel ik denk dat jullie misschien al kunnen raden dat het hier heel erg warm is. Costa Rica heeft geen Lente, zomer, herfst en winter zoals wij in Europa. Hier kennen ze maar twee seizoenen. Zomer en winter oftewel droog- en regenseizoen. Ik zit midden in de zomer, je raakt er wel aan gewend maar Maart is hier de warmste maand van het jaar, nog warmer dan nu (27-35 graden) dus ik hou mijn hart vast voor dan. Maar goed, Dit gaat heel raar klinken maar ik ben eigenlijk heel blij dat ik in mijn gastgezin geen airco heb. Er zijn hier namelijk van die hele leuke beestjes, ze hebben de naam 'schorpioen' gekregen en die houden wel van airco. Natuurlijk ook kakkerlakken, verschrikkelijk grote spinnen en slangen, maar daar let ik eigenlijk al niet meer op. Nee grapje, grote spinnen en slangen zijn niet om mee te lachen, ik lach dan ook nooit als ik eentje zie, ik draai mij rustig om en loop zo hard weg als ik kan. 

Van airco gesproken, we hebben een hele leuke badkamer voor de studenten die buiten staat en het leuke aspect aan de douche is dat er alleen maar koud water is. 's Ochtends is dat een geniale manier om goed wakker te worden en 's avonds is het een goeie afkoeling. 

Het leven in Costa rica is in de breedste zin van de uitdrukking: Pura Vida. Het is niet alleen het pure leven, het is het optimisme, het geluk, de gezondheid, het is goedemorgen, goedemiddag en goedenavond, het is wat iedereen zegt om elkaar het beste toe te wensen, soms vijf keer per dag. Pura Vida is de zon, de warmte, en vooral de lach op elk gezicht. 

Pura Vida ! 

liefs, 

Maryline

Costa Rrrrrrrrrrrica !

Hallo Iedereen !

Aanpassing. Verandering. Twee substantieven waar ik ondertussen een psychologische roman over kan schrijven. Na een lange reis die vertraagd was door de sneeuwstormen in Amerika kwam ik 4 uur te laat aan in San José, zoals altijd heb ik interessante mensen ontmoet die mijn reis leuker maakten. (Een ouder Canadees koppel, een Nederlands-Zwitserse jongen en een gezinnetje van Brisbane) Ik ben van Sydney Kingsford Smith naar Los Angeles gevlogen met United en dat was het langste stuk. (13 uur en 35 minuten) Het hangt natuurlijk af van vlucht tot vlucht maar de service is me echt tegengevallen. Oude stewardessen die volgepompt zaten met Botox en je alleen maar boos aankeken als je wat water vroeg. De vlucht was ook vertraagd en sinds in mijn bagage moest rechecken in L.A. en daarvoor door Customs moest (Nieuwe stempel op mijn paspoort!) om nog maar te zwijgen van douane controle, was ik toch wel heel erg aan het stressen. (de meeste onder jullie weten dat ik een enorm stresskonijn kan zijn, geen idee of ik dat nu van mama of papa heb..) Maar goed! Dit alles en een uurtje om tot aan mijn gate te geraken. Ik haalde het doordat mijn volgende vlucht met 45 minuten vertraagd werd. Echter 45 minuten later werd het een uur en een half.

Op het vliegtuig naar Houston bekeek in mijn tickets en bleek dat ik welgeteld 25 had om van terminal B naar terminal E te geraken. Gelukkig hoefde ik dit keer geen douane door te gaan, want ik was behoorlijk moe, had niets geslapen op mijn vorige vluchten en mijn Australisch SIM kaartje werkte niet meer (groot drama, mijn gsm die niet functioneerde zoals hij moest functioneren). Ik sprak een stewardess aan of we (rond mij zaten allemaal mensen met aansluitende vluchten) assistentie kregen om er op tijd te geraken. Ze zei dat ze niet wist of daar voor gezorgd was maar ze keer me indringend aan toen ik meedeelde dat ik 25 minuten had en ze zei: 'Girl, once you get off this plane, run like hell'.
Ik moet toegeven, het deed iets met me, ik had bijna het gevoel dat ik in een mission impossible film zat. Toen ik na veel nagelbijten van het vliegtuig was in de luchtbrug begon ik met alles wat ik meehad (een klein valiesje en mijn laptoptas) te rennen naar het eerstvolgende scherm om te weten welke gate ik had (want dit stond uiteraard niet vermeld op mijn reeds afgeprinte tickets. Toen ik bij het scherm kwam heb ik toch even serieus gevloekt, in Amerika staan alle vluchten namelijk op alfabetische volgorde i.p.v. op tijdsvolgorde. Maar toen ik mijn vlucht dan helemaal onderaan eindelijk vond stond ik bijna aan de grond vastgenageld van ongeloof. 2 uur vertraging. Aan de ene kant was ik euforisch (maar dat lag misschien aan de adrenaline) en aan de andere kant wou ik de dame achter de balie van United door elkaar gaan schudden omdat ik met zoveel vertraging in San José zou aankomen. Ik had namelijk een transfer van San José naar Playa Tamarindo en dat was nog een reis op zich die 5 uur bedroeg met de auto. Toch verliep het moeiteloos dankzij Onerepublic, Coldplay en Snow Patrol.

Toen ik eindelijk aankwam in San José, wachtte Juan Karlos mij op. Dat is zowat de vriendelijkste persoon van de hele EF school! Nu ja ze zijn hier allemaal heel vriendelijk, maar hij zorgde ervoor dat ik een goede welkomst had in Costa Rica. Mijn eerste gedachten waren, wow ik kan het niet geloven. Ik ben net geland in San José, Midden-Amerika.
We zijn naar Tamarindo gereden en hebben er 5 uur en een half over gedaan omdat we onderweg gestopt zijn om iets te eten. Een restaurant met een terras overdekt met lichtjes dat open was om 3 uur 's nachts, werkelijk merkwaardig. Ik kon niet slapen in het busje, gewoonweg omdat ik zo opgewonden en enthousiast was. Daarom koos ik voor een goede stevige maaltijd, dan had ik tenminste dat toch gehad. Ik had een spaghetti met look en boter en hij had Gallopinto, het traditionele gerecht van Costa Rica, rijst met bonen en kip.  Terwijl J.K. mij de gebruikelijke vragen stelde van waar ik kwam, hoe mijn reis verlopen was etc. merkte ik dat ik 90% goed verstond, het lijkt enorm op Frans en ze spreken veel trager (lees: verstaanbaarder) dan in Spanje.

Om half zes 's ochtends kwam ik eindelijk toe in mijn gastgezin. Het eerste weekend was al meteen een uitdaging op gebied van aanpassing en verandering. Maar hierover meer na het weekend. Ook ga ik na het weekend praten over de geldeenheid die hier gebruikt worden, de geplande trips, de school, de mensen, mijn fantastisch gastgezin, het weer, en andere Costa-Ricaanse koetjes en kalfjes!

Dit weekend doen Justine en ik een tweedaagse trip naar Guacipiline, één van de vele nationale parken rond een vulkaan. We gaan er paardrijden, ziplinen (death rides door de jungle van enorme hoogtes zodat het lijkt alsof we boven de bomen zweven), bergbeklimmen, wandelen, tubing (een 4 km lange glijbaan doorheen de jungle in een band) en genieten van de hot springs (warmwaterbronnen die van de vulkaan komen met bijbehorend gebruik van vulkanische modder als huidbehandeling). Morgenvroeg pikt het busje mij en Justine op om 6u30, dus we gaan er vroeg in vanavond.

veel liefs!

Maryline

Mijn eerste avond, mijn eerste zonsondergang
in Costa Rica !

Een wondermooie vakantie met de Belgische Delegatie

Hallo allemaal ! 

oudste bibliotheek
in Melbourne

Voila het vervolgstukje..

Op 20 december zaten mijn oudjes en mijn zusje op het vliegtuig naar Melbourne. Terwijl ik een vliegtuigje van Brisbane naar Melbourne. De dag daarvoor had ik al met traantjes afscheid genomen van Céline die met het vliegtuigje naar Sydney vertrok voor een Cruise vakantie met haar familie richting Nieuw Zeeland. Maar doordat Céline al eerder vertrokken was, was het voor mij gemakkelijker om Brisbane vaarwel te zeggen. Nu ja, toen ik sukkelachtig met al mijn valiezen op de trein naar de Airport ging troostte ik mezelf met de gedachte dat ik sowieso nog eens ging terugkeren. Maar dat ben je nooit helemaal zeker natuurlijk.

was onder de indruk
van de glazen pen
en inkt
- MELBOURNE

Ik had op de trein mijn ouders al even gehoord, bleek dat ze een noodlanding hadden moeten maken in Colombo, Sri Lanka. Ik leefde echt met hen mee, al zo lang in een krap vliegtuig en dan op te koop toe nog eens vijf uur vertraging. Bleek dat er een persoon onwel was geworden. Ondanks dat er een dokter  en meerdere verpleegsters aan boord waren moest het vliegtuig toch een uur en een half terugvliegen voor een noodlanding. Ondertussen was ik al sukkelachtig op de trein geraakt mits wat hulp met al mijn valiezen, en toen ik aankwam op de luchthaven was het natuurlijk (hoe kon het ook anders) zo dat ik weer overgewicht had. Mijn twee opties, 25 AUD betalen per kilo, of herschikken. Aangezien ik drie kilo te veel had dacht ik toch twee keer na en besloot ik een poging te doen om wat zwaar gerief in mijn handbagage te proppen. Je moest mij daar zien staan (eigenlijk zitten) hebben voor die check-in balie, krampachtig proberen te vermijden dat mijn valiezen opensprong door alles wat er in zat. En ja hoor, daar ging de rits van mijn klein hand-valiesje. Gelukkig heb ik daar ondertussen al wat ervaring mee en dus kon ik het in een mum van tijd fixen. Toen ik mijn tickets in handen kreeg deelde de dame achter de balie mij ook nog mee dat ik een uur en een half vertraging had met haar tandpasta-glimlach.  Eenmaal door de security en controle of ik explosief was. (Wel, de test toonde aan dat ik geen explosieven bij me had, of ik op dat moment explosief was, dat viel te betwisten)

Toen ik aankwam ik Melbourne kreeg ik mijn bagage gelukkig relatief snel en ging ik op zoek naar een taxi om me al naar het hotel te brengen. Mijn ouders en zusje zouden normaal aankomen om half zeven die avond maar uiteindelijk werd het half 1. De hereniging was er echter niet minder enthousiast om. Ik was echt blij van hen te zien.

onze trouwe vriend

De volgende dagen bezochten we Melbourne city. Een charmante stad maar niet zo mooi en impressionant als Sydney. Ook helemaal anders dan Brisbane. Melbourne heeft gebouwen die qua architectuurstijl echt ongelofelijk zijn. We hadden een huurauto, een SUV, onze trouwe Toyota Kluger die ons overal heeft gebracht. Dus maandag na twee daagjes in Melbourne te hebben doorgebracht gingen we op de baan met als doel 'The Great Ocean Road'. Deze baan vervolgt zich langs een mooi stukje kust en daar zijn we onder andere, Cape Otway lighthouse tegengekomen en de twaalf apostelen (hoewel het er nu 8 niet meer zijn). Ook zijn we 's middags gestopt in een dorpje om iets te eten. Nu ja een dorpje, het was één straatje met drie huizen. Waaronder één mini supermarktje en één restaurantje dat tegelijk ook de plaatselijke pub was. Daarna hebben we de twaalf apostelen bezocht, die waren machtig mooi! die rotsblokken in de zee waren ooit land. Maar door erosie zijn de zijkanten uitgesleten en wanneer de connectie van het geworden rotsblok met het vasteland uiteindelijk te dun wordt, stort alles wat zich ertussen bevind naar beneden. Zoals ik al zei, machtig mooi! 

twaalf apostelen

Cape Otway
Lighthouse

We hebben the Great Ocean Road in één dag kunnen doen. Die avond werden we verwacht in ons hotel in Warrnambool. De volgende dag was het namelijk de dag van kerstavond. We zijn 2 dagen in Warrnambool gebleven, we hebben er kerstavond gevierd en kerstdag zijn we alweer op de baan gegaan. Het was eens iets anders, niet de gebruikelijke gevulde kalkoen met kroketjes en erellekes, maar Thai food. Ik vond het helemaal niet erg. Tradities zijn mooi maar ik had in Australië geen echt kerstgevoel, het was warm buiten, de zon scheen. Enkel onze kerstmutsen vertelden ons dat het kerstmis was.

Op kerstdag zijn we op weg gegaan naar Normanville ! De vorige dagen vanaf Melbourne waren we dus in het district Victoria. Normanville ligt dichter bij Adelaide dus zijn we de district grens overgestoken naar Southern Australia. Het is echt grappig als je ziet hoe sommige districten verschillen van elkaar. New South Wales en Queensland bijvoorbeeld is zo een groot verschil.. 

Adelaide

In ieder geval, we waren daar dus op kerstdag en je raad het waarschijnlijk al. Alles was dicht. Uiteindelijk zijn we blijven rondrijden en ben ik in een golf hotel gaan vragen of hun restaurant open was. Dat was het geval en zo zijn ze we daar beland. 

De volgende dag hebben we beslist om Adelaide te bezoeken aangezien alles op boxing day (bij ons tweede kerst) dicht is in de kleinere stadjes. Boxing Day betekent ook in Australië de eerste dag van grootse solden. Er waren al wat kleinere solden daarvoor maar die dag gaat echt alles weg aan halve prijs. Het is de moeite, die dag is geloof ik de volledige bevolking van Adelaide op straat gekomen om koopjes te doen. 

beautiful place along
the way

In Normanville hebben we ook twee keer gesurft! Voor Elise, Papa en Mama was het de eerste keer. Ik moet zeggen dat ik van mijn zusje wel echt had verwacht dat ze goed ging zijn aangezien ze ook snowboard en gewoon omdat ze zo lenig is en goed in sport. Van Papa (sorry Papa) had ik het minder verwacht maar toch heeft hij mij enorm verbaasd. Hij kon het, en hij kon het goed ! 

happy & together

Ook hebben we in Victor Harbor (een stadje daar niet ver van) een eilandje (Granite Island) bezocht dat bekend staat om zijn pinguïns, elke ochtend trekken de volgroeide pinguïns er op uit naar de oceaan en gaan ze soms wel 30 tot 50 km ver om te jagen. 's avonds komen ze allemaal terug bij zonsondergang om hun kleintjes te voeden. Één keer per jaar verdwijnen ze voor drie weken om zich van een goeie vetlaag (van de vis, voedsel) te voorzien zodat ze daarna drie weken aan land kunnen blijven om hun veren te verwisselen of hun eitjes te voorzien. Echter, drie weken geleden zijn alle Pinguïns allemaal op hetzelfde moment spoorloos verdwenen. Dus ik kijk hier af en toe eens op internet of ze nog niet teruggekomen zijn, want versta me niet verkeerd. Dit is volkomen normaal, maar het is niet normaal dat het allemaal op hetzelfde tijdstip gebeurd.

Wilde nieuw-zeelandse otter
- Granite Island

Onze weg terug naar Normanville ging door een landschap dat voor altijd op mijn netvlies zal gebrand staan. Het was prachtig. Opnieuw zie je op de foto maar half van hoe het er echt uit zag maar ik was er helemaal stil van! Op een gegeven moment zijn we zelfs een weide tegengekomen met lama's. zo helemaal random. Natuurlijk ook veel wilde kangoeroe's dichtbij ons hotel, dat was het allermooiste. 

helemaal random

Onze reis vervolgde zich naar the Barossa Valley! The valley staat in Australië bekend als de wijnstreek van het land. Ik kan jullie verzekeren, daar worden een paar hele fijne wijntjes gevindificeerd.  (Dat is het volledige proces dat vooraf gaat aan de wijn) Namen zoals Peter Lehmann en Penfolds (de grote) hebben we bezocht. We hebben geen private tour achter de schermen gedaan, want deze waren enkel op afspraak maar het wijnproeven was natuurlijk heel leuk en het was wel interessant om eens al die marketing er rond te zien. 

Met spijt in ons hart zijn we vertrokken met het vliegtuig uit Southern Australia op 31 januari en vlogen we twee uurtjes naar Sydney! Een beetje mijn thuis want wat had ik het gemist! Diezelfde dag was het oudejaarsavond dus na ingecheckt te hebben in het hotel zijn we richting The Royal Botanical Gardens gewandeld voor een goed plaatsje om het vuurwerk te zien! Sydney staat echt op zijn kop met Oudejaar. Het vuurwerk is gewoon adembenemend ! Ik hoop echt dat ik het nog eens te zien mag krijgen want het is enorm de moeite ! Maar goed, daarvoor was ik even naar de EF school gegaan om een paar mensen te zien. Ik had er alweer moeite mee om weer weg te gaan. 

SYDNEY

Hierna zijn we rond 2 uur in de namiddag een plaatsje gaan zoeken (wat eigenlijk nog vroeg was, de meeste mensen zaten daar al van 10 uur in de voormiddag toen de site net openging.) en daar zijn we gebleven tot middernacht. Je zou denken dat dat ongelofelijk lang is maar het is eigenlijk heel snel voorbijgegaan. Ongelofelijk lieve en interessante Indiase Mensen leren kennen, spelletjes gespeeld, om de twee uur een snackje gegeten. Er heerste een triomfantelijke sfeer, het was typisch Australisch, samenkomst van mensen en weliswaar een beetje improviseren maar plezier maken. Ik hou er echt ervan. Het deed me denken aan de random BBQ's die ik in Brisbane heb gehad aan de rivier in het park met vrienden. 

 Om 9 uur en om half 11 was er ook al vuurwerk maar niet zo spectaculair als dat van 12 uur! Het vuurwerk van de brug om middernacht was echt ongelofelijk. Je zag echt iedereen aftellen, elkaar snel kussen en dan omdraaien voor het machtige vuurwerk te zien!

Hierna ben ik nog uit geweest met een van mijn beste vrienden uit Sydney. Gerrit en ik hebben ons goed geamuseerd. We hebben met nog een aantal vrienden ons in een gezellige bar gezet en gepraat en plezier gemaakt tot 4 uur. Zowat de allerleukste Sylvester nacht die ik tot nu toe gehad heb! en dan nog in Sydney, het was zo leuk. Maar na een paar dagen alles in Sydney aan mijn ouders en zusje getoond te hebben was het alweer tijd voor mij om te vertrekken naar mijn nieuwe avontuur. Ik had gedacht dat ik het lastig zou gehad hebben met het afscheid, maar dat is heel goed meegevallen. Ik ben op dit moment in Costa Rica, maar ik besef echt hoeveel ik Australië mis.. het was magisch mijn verblijf. Ik mis het enorm, maar ik ben ervan overtuigd dat ik het snel weer zie! 

Sunset at Barossa Valley

Ik ben mijn hart verloren in dat mooie overweldigende land, dus zal ik het moeten gaan zoeken vroeg of laat. 

Nu ga ik eens slapen, ik hoop dat jullie allemaal genoten hebben van dit nieuwe stukje. Mijn avonturen in Costa Rica komen er ook zo aan! 

heel veel liefs, 

Want-to-be-Aussie-girl-again-but-until-that-time-Costa-rican-girl! 

Maryline

Het prachtige landschap

WHITSUNDAYS ISLANDS !

To be free is the most precious thing in the world

 Hallo allemaal !

ik mij aan het haasten en Céline trekt
natuurlijk een foto.

Happy holidays to everyone ! Een laattijdige blog zoals jullie van mij gewoon zijn, ik heb het allemaal in mijn hoofd maar soms heeft het een tijdje nodig tot dat mijn vingers het verwoorden en uittypen. Maar het heeft ook veel te maken met de laatste paar weken die ongelofelijk geweest zijn!

Ik heb een boottrip gemaakt met Céline naar de Whitsundays Islands, en ik kan jullie allemaal verzekeren (ik praat er nog elke dag over) dat het de allermooiste ervaring is die ik tot nu toe in mijn korte leven heb meegemaakt. Ik heb er letterlijk geen woorden voor om het te beschrijven. Elke dag dat mijn ouders en mijn zus hier zijn, zeggen ze vrijwel tien keer per dag; ‘Zus, we snappen het echt helemaal waarom dit zo een fantastisch land is’ maar over hen indrukken heb ik het later nog.

Mijn laatste weken in Brisbane waren een emotionele rollercoaster, veel van mijn vrienden gingen voor Kerst en Nieuw naar huis, sommige reisden verder, van andere kwamen hun familie naar hier als afsluiter van hun prachtige reis. Het weegt soms zwaar door als je van mensen afscheid moet nemen waar je enorm goed bevriend mee bent geraakt. Hoewel ze allemaal van Europa zijn weet ik ergens dat de kans dat ik hen ooit terug zie klein is. En als ik hen dan al terugzie, zal het in compleet verschillende omstandigheden zijn. Het stemt me droef want mensen die ik hier heb leren kennen zijn echt mensen waar ik de tijd van mijn leven heb meegemaakt. Stuk voor stuk zo anders wel. Maar er is één iemand die gelukkig niet ver van mij woont (sterker nog, dezelfde stad) en waar ik toch ook veel mee heb meegemaakt. Céline! Ze is echt zo spontaan en gewoon heel erg leuk om mee op te trekken. Met haar heb ik dus een toch wel groot avontuur beleeft. We zijn op vrijdag ochtend 13 december (tijdje geleden maar het lijkt alsof het gisteren was) om 4 uur opgestaan om op 5 uur de trein te nemen naar de Domestic Airport van Brisbane. Eveline vergezelde ons aangezien zij een vliegtuigje naar Nieuw Zeeland nam. (3 uurtjes vliegen naar Auckland – Ik klaag echt nooit meer over Europese binnenlandse vluchtjes na 24 onderweg te zijn geweest met British Airways) maar respect voor haar, Eveline is een meisje van Zele die helemaal in haar eentje met een grote backpack (rugzak) met een organisatie Nieuw Zeeland ging ontdekken. Ze was het ook niet echt gewoon maar ze had er goede moed in. Ik heb ondertussen al foto’s gezien van haar reis o.a. het bezoeken van de film set The Hobbit. Ik moet zeggen, het begint bij mij ook zo een beetje te jeuken om mij een Backpack aan te schaffen.

Maar goed, terug naar mijn weekendje. De vlucht met Céline is goed verlopen. Alhoewel ik er niet veel van gemerkt heb. Van zodra de motoren zich in gang zetten, en de piloot met de neus net boven de horizon ons letterlijk naar hogere sferen begaf, was ik op weg naar dromenland.

zot zijn doet geen zeer!

Met als bestemming Whitsundays Coast Airport ( at Prospérine) landden we een uurtje en 25 minuten later. Wat ik zag was wel het laatste wat ik verwacht had. Zo een populaire bestemming en dan was het, trapjes af uit het vliegtuig. Alsof we allemaal als Marilyn Monroe onze entrée maakten, stonden we rechtstreeks op de Tarmak, en was het 20 meter lopen naar een luchthaventje (denk aan Charleroi avant la lettre maar dan nog kleiner) van 12 meter op 15. Daarrond jungle en bergen. Ik keek al even veelbetekenend naar Céline van ja, wij hebben het verkeerde vliegtuig genomen. Dat zou zo nog echt iets voor ons zijn. Maar het bleek toch de juiste bestemming te zijn. Airlie Beach, waar de boot lag was een halfuurtje rijden met een shared cab. Met een hongaar die zijn watervliegtuigje moest halen, een surfdude en een koppel franse partygirls in de taxi gaf de chauffeur plankgas. Na ingecheckt te hebben in onze Backpackers hostel gingen we op zoek naar ontbijt. Ik herinner me dat het weer zodanig warm (38 graden) en daar bovenop nog eens vochtig was dat we de airco en hotcakes (pannekoeken) van Mcdonalds wel konden appreciëren.

italiaans restaurantje

Hierna hebben we rondgewandeld in Airlie Beach en ons goed geamuseerd met de plaatselijke schommel. Rond de middag hadden de wolken zich dik samengepakt en begon de regen met bakken uit de hemel te vallen. En dan bedoel ik ook écht met bakken uit de hemel. Het was goed dat we een afdakje hadden gevonden om onze lunch op te eten. In de namiddag waren Céline en ik zodanig uitgeput dat we in onze hostel in ons stapelbed (ik van boven, Céline beneden) in slaap vielen voor een tijdje. Het vroege uur die ochtend speelde ons een beetje parten denk ik en de drukkende hitte helpt ook niet echt. Die namiddag maakten we ook kennis met onze roommate. Ik moet jullie vertellen dat het principe van een backpackers hostel een beetje anders is dan wij gewoon zijn in Europa. Dit zijn dus ‘hostels’ met kamers die gaan van vier tot zelfs twaalf bedden in 1 kamer. Ik en Céline dachten dus dat we geluk hadden en met twee op een kamer van vier sliepen maar nee hoor. Rond vier uur hoorde Céline de deur opengaan (ik sliep natuurlijk nog, en werden we verrast door een Italiaan en een Taiwanees. Ze waren heel vriendelijk, de Taiwanees lag direct te ronken maar Céline en ik zijn nog iets gaan drinken met de Italiaan. Naar hun cultuur weigerde hij ons te laten betalen maar dat vonden we helemaal niet erg. Daarvoor waren ik en Céline naar een italiaans restaurantje een pasta en pizza gaan eten. Grappig genoeg had de ober de kerstplant in Céline haar bord laten vallen toen ze bijna gedaan had en dat leverde ons mooi een complementair tiramisu’tje op!

tjah, poseren is nooit mijn sterkste
geweest

De volgende dag zijn we dan eindelijk naar de haven van airlie beach gegaan waar onze zeilboot op ons lag te wachten! Na een luchtig slaatje om iets in onze maag te hebben voor we de boot op gingen kwamen we zelfs bijna te laat. Nu ja, toen we de haven al een stukje uit waren kwam er een klein zodiac motorbootje aan met de mensen die echt te laat waren, dus zo slecht waren we nog niet. De eerste dag op de boot was echt geweldig, de wind in de haren en de machtige zeilboot van 72 ft 40 graden schuin. Ik had het echt gemist. Een zomer daarvoor hadden mijn ouders en mijn zus en ik een zeilvakantie gehad. Dat was buiten de zeeziekte echt geweldig. Maar ik had mij nu dus goed voorbereid met de Australische versie van Touristil aangezien het nu maar 2 dagen waren en ik geen dag de tijd had om over mijn zeeziekte te geraken.

lekker toeristisch doen

Die dag hebben we veel gezeild en af en toe het anker voor de boeg gegooid om te snorkelen. Die dag heb ik ook voor het eerst het machtige Great Barrier Reef gezien. Het is onbeschrijfelijk mooi! Hoewel we enkel maar snorkelden kregen we allemaal een wetsuit die verplicht aan moest, en uiteraard een snorkelbril. Ik had het idee daarvoor dat het mààr snorkelen was en dat we niet zoveel zouden zien als wanneer je ging duiken. Maar mijn god, zat ik even verkeerd! Ik had zelfs ook niet het gevoel dat ik dieper in het water wou gaan want op sommige plekken komt het rif heel hoog en dan wou ik niet gespiest worden. Ook durfde ik het rif niet aanraken met mijn voeten. Andere mensen hadden hun al lelijk bezeerd. Maar het was ongelofelijk prachtig. (En dan heb ik het over de diverse kleurenpracht) We zijn tot 5 keer toe gaan snorkelen. De ene keer was al beter dan de andere, het hangt af van hoe de zon staat, hoeveel licht er binnenkomt en uiteraard hoeveel vissen publiek willen. Maar het leven aan de Great Barrier reef heeft geen schrik voor nieuwsgierig duikers, integendeel de vissen zijn nieuwsgieriger dan de snorkelaars. Ze komen heel erg dicht, vooral de kwallen zijn nieuwsgierige zeediertjes, daarom waren we allemaal blij met onze wetsuits. De mensen met ons op de boot waren bijna allemaal studenten die op vakantie waren. Van de meest uiteenlopende landen hoewel overwegend Europees.

random foto

De eerste avond was heel gezellig, ik kies meestal mensen uit waar ik random tegen begin te praten en vanaf het tweede gesprek weet ik of het mensen zijn waar ik mij mee kan amuseren of niet. Ik begon een gesprek met een Duitse jongen (aangezien de Nederlandse meisjes op de boot ons duidelijk hadden gemaakt wat ze van ons ‘EF-gedoe’ dachten.) Jan was heel sympathiek en crazy Céline en ik hebben de hele avond gepraat met hem terwijl we de prachtige zonsondergang en sterren aanschouwt hadden. 

poging tot artistieke foto

De volgende ochtend was er jammer genoeg niet veel wind maar met de motor hebben we aangezet richting WHITE HAVEN BEACH. Dat moment was het allermooiste van mijn tot nu toe korte leven. Geloof mij vrij als ik zeg dat ik zoiets nog nooit gezien had en waarschijnlijk ook nooit meer zal zijn. Die plaats, dat moment is waardoor ik zo een grote fan ben van die hele zeil trip.

White haven beach

White haven beach is een stukje strand met water errond dat eigenlijk gewoon oceaanwater is, maar het panorama, de kleuren. Ik kan jullie deze foto tonen en het is nog niet een vijfde van hoe geweldig is om het te zien.

  

Verder die dag hebben we nog gesnorkeld en ’s avonds hebben we een klein feestje gebouwd en Goon gedronken. Dat is Australische wijn die ze verkopen in kartondozen. Nu ja, een beetje heel onfortuinlijk was ik bij mijn eten mijn pilletje Touristil vergeten nemen, en toen ik het vroeg aan Céline herinnerde zij mij er aan dat in combinatie met dat pilletje je geen alcohol mocht. Dus ik, van oh het zal wel geen probleem zijn. Maar goed, de volgende ochtend werd ik dus wakker met bevende handen, een verschrikkelijk misselijk gevoel van de golven en binnen het kwartier hing ik over de achterkant van de boot. Daarna ben ik echt nog heel lang misselijk geweest en ging het maar niet over door naar het vasteland of de horizon te kijken. Het duurde nog twee uurtjes voordat we weer in Airlie Beach waren en doordat ik zo zeeziek was had ik er ook niet aan gedacht om mij in te smeren, met als gevolg dat ik ’s avonds eruit zag als een gekookte kreeft.

ik aan het genieten van het
lauwwarme heldere
water

Gek genoeg was de misselijkheid weg met de minuut dat ik op het vasteland stond. Zeeziekte. Nagel aan mijn doodskist.

Maar al bij al een fantastische trip! Céline en ik zijn dat van Whitsundays airport terug gevlogen naar Brisbane. Aangezien we niet konden douchen op de boot hebben we ergens snel een douche genomen en hebben we ons op de luchthaven verkleed.

  

Toen we terug in Urbanest waren, kan je geloven hoe blij we weer waren met onze kamers met airco en douches met alle verschillende temperaturen water. Je kon het amper geloven dat ik die ochtend zo ziek was want we hebben ons weekend afgesloten in de Max Brenner Chocoladebar! Ik een goeie Belgische Luikse wafel met melkchocolade erover en een kommetje met fruit. Céline een valsgespeelde Moelleux au chocolat (ze maakten een brownie en spoten de chocolade er vanboven in, ja, zo kan ik het ook. (De allerbeste blijven die van Sonia Wulteput!)

Maar goed, dat was dus echt het meest fantastische weekend van mijn hele verblijf in Australië! Ik was enorm onder indruk van de meest prachtige landschappen gedurende zonsop- en ondergang en het gezelschap was ook fantastisch. Céline is zo een vriendin die ik voor de rest van mijn leven zal hebben, iemand waar ik altijd op ga kunnen rekenen. Bij deze, Céline als je dit leest, Dankjewel voor alle prachtige tijden!

Zo, hopelijk hebben jullie genoten van dit eerste deeltje ! Ik heb nog zoveel te zeggen dus ga ik maar snel verder werken aan de volgende blog!

Liefs,

Jullie Aussiegirl

she is the very best! <3

..and just like that, I fell in love with Australia
mijn hand: shacker, internationaal surfersteken

Aangekomen in Costa Rica - tijdelijke break is over !

Hallo allemaal !

Het spijt me zo dat ik zolang geen blog heb gepost! Ik weet het dat het een tijdje geleden is, een heel erg tijdje maar ik wou jullie effe laten weten dat ik bezig ben aan een hele lange blog die ik er in stukje tegelijkertijd zal opzetten. Het is er eentje waar ik heel veel te zeggen heb. Maar in tussen tijd is dit om te laten weten dat ik goed ben aangekomen in Costa Rica, herenigd ben met Justine en een fantastisch gastgezin heb!

De blog komt eraan !

liefs

Maryline